Jest to wyprzedzenie. W narciarstwie antycypacja rozumiana jest jako wyprzedzający ruch skrętny tułowia w przód i w stronę mającej nastąpić zmiany kierunku jazdy. W wyniku tego ruchu następuje napięcie mięśni pasa biodrowego, które w momencie umożliwiającym obrót nart (np. wjazd na garb lub wsparcie na kijku), czyli w wyniku odciążenia, wywoła impuls skrętny.

Umowny podział skrętu na części. Są to:

• faza przygotowania;
  Część skrętu, w której stworzone zostają warunki do wywołania skrętu; decyduje o rozróżnieniu skrętów. W fazie tej przyjmuje się właściwe dla określonego skrętu: pozycję, ustawienie i obciążenie nart.

• faza wywołania skrętu;
  Część skrętu, w której w wyniku impulsu skrętnego wprowadza się narty w skręt.

•  faza sterowania;
  Najdłuższa część skrętu, w której występuje regulowanie promienia skrętu.

Regulowanie promienia skrętu uzyskuje się przez:

-     zmiany w pozycji w płaszczyźnie czołowej i krawędziowaniu nart,

-     zachowanie lub zmianę wysokości pozycji w zależności od potrzeby (odciążanie, dociążanie),

-     rozłożenie obciążenia na narty w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej.

Końcowa część fazy sterowania w jeździe ciągłej skrętami jest jednocześnie fazą przygotowania następnego skrętu.

Jazda łączonymi skrętami bez przekraczania linii spadku stoku. Stosowane są jako ćwiczenia wprowadzające do skrętów odstokowych. Mają też zastosowanie użytkowe przy pokonywaniu długich trawersów.

Określenie położenia nart, kolan, bioder, barków, kijków w staniu na stoku, w ześlizgu lub w jeździe w skos stoku.

Jest to równoważenie działania innym znoszącym je działaniem. W jeździe na nartach celem jej jest utrzymanie możliwie stałego nacisku nart na podłoże, co zmniejsza opory jazdy

Obrotowy ruch tułowia przeciwny do kierunku obrotu nart.

Płaszczyzna strzałkowa

Dzieli ciało na dwie części: prawą i lewą. Wyznaczona jest przez oś strzałkową i oś pionową. Nazywana jest również płaszczyzną pośrodkową lub płaszczyzną symetrii i dzieli ciało na dwie symetryczne połowy: lewą i prawą. Równolegle do płaszczyzny strzałkowej można też poprowadzić dalsze płaszczyzny strzałkowe.

Płaszczyzna czołowa

Przebiega równolegle do czoła i dzieli ciało na dwie części: przednią i tylną. Wyznaczona jest przez oś pionową i oś poprzeczną. Określa się ją również mianem płaszczyzny pionowej. W stosunku do płaszczyzny czołowej można prowadzić szereg płaszczyzn równoległych.

Płaszczyzna pozioma lub poprzeczna

Przebiega poziomo i pod kątem prostym do płaszczyzny czołowej i strzałkowej. Dzieli ciało na dwie części: górną i dolną. Wyznaczona jest przez oś poprzeczną i strzałkową. W stosunku do płaszczyzny poziomej można prowadzić szereg płaszczyzn równoległych.

Obrotowy ruch ciała lub części ciała zgodny z obrotem nart.

Jeżeli rotacja górnej części ciała zostanie przeniesiona przez napięcie mięśni pasa biodrowego na narty, staje się impulsem skrętnym.

Układ dośrodkowy przyjmuje się w skręcie w celu zwiększenia zakrawędziowania nart i równocześnie zrównoważeniu siły odśrodkowej.

Układ dośrodkowy wykonuje się przez pochylenie nóg (kolan i bioder) do środka skrętu. Przesunięcie bioder (lub bioder i kolan) pozwala na zwiększenie zakrawędziowania nart.
Narty są obciążone, w zależności od pochylenia stoku, od równomiernego do zwiększonego obciążenia narty zewnętrznej na stoku bardziej stromym. Większe obciążenie narty zewnętrznej, ugięte kolana oraz pochylenie nóg do środka skrętu powodują, że wewnętrzne biodro, bark, kolano oraz narta nieznacznie wysuwają się do przodu, co wynika z anatomicznej budowy człowieka.
Pogłębienie układu – to zwiększenie zakrawędziowania przez mocniejsze pochylenie nóg i bioder w kierunku środka skrętu.